دلم را سپردم به بنگاه دنیا

و هی آگهی دادم اینجا و آنجا

و هر روز برای دلم مشتری آمد و رفت

هی این ؛هی آن ...

ولی هیچکس واقعاً

اتاق دلم را تماشا نکرد

و کسی قفل قلب مرا وا نکرد.

یکی گفت: چرا این اتاق پر از دود و آه است

یکی گفت چرا دیوارهایش سیاه است؟

یکی گفت چرا نور اینجا کم است؟

و آن دیگری گفت : و انگار هر آجرش

فقط از غم و غصه و ماتم است !

و رفتند و بعدش دلم ماند بی مشتری

و من تازه آن وقت گفتم :

من چقدر تنهایم...!!!

امروز با خودم فکر می کردم

کاش دلم را به بنگاه دنیا نمی سپردم

و می فهمیدم هیچ کس جز خدا مشتری دلم نیست

اما ناگهان!

سه دهه از عمرم گذشته بود.

وبه قول قیصر امین پور

ناگهان چه زود دیر شد...